First week of classes!

Hallo allemaal,

Hierbij mijn tweede verslagje uit het zonnige en mooie Ypsilanti (vandaag is het hier maar liefst 29 graden!!!)
Na vier super gezellige introductie dagen was het woensdag 5 september tijd om aan het echte werk te beginnen, de nieuwe vakken hier op de universiteit!
Ik was in eerste instantie niet honderd procent tevreden met de vakken waarvoor ik door mijn begeleidster was ingeschreven. Daarom was ik dinsdag ochtend nog even bij haar langs gegaan om te vragen of er nog iets van verandering mogelijk was. Helaas vertelde ze me dat de vakken van mijn eerste keuze nog steeds vol waren, maar dat ze mailtjes naar de professors zou sturen om te vragen of ze me toch toe wilden laten. Vol spanning heb ik de rest van de dag op reacties gewacht, maar helaas, helemaal niets.

Woensdag ochtend besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en zelf initiatief te nemen. Om half 10 begon de les 'Native American History' een van de vakken die ik super graag wilde volgen, maar die dus vol zat. Ik ben toch naar de les gegaan en heb een beetje op de achterste rij naar de uitleg over het vak geluisterd. Dit maakte me nog enthousiaster, want het vak bekijkt te geschiedenis van de 'Indianen' vanuit een Native American perspectief, erg leerzaam dus, en iets wat we op onze studie nog niet uitgebreid behandeld hadden. Na de les heb ik de professor gevraagd of ze misschien bereid was om me tot het vak toe te laten. Ze was erg enthousiast en wilde me graag toelaten. Veel van de mensen die stonden ingeschreven waren niet op komen dagen, dus ze was blij dat ik wel geïnteresseerd was. En ik was natuurlijk blij dat ik was toegelaten tot een vak van mijn eerste keuze!
's Middags was het tijd voor History of American Journalism. Ook dit vak was niet mijn eerste keuze, maar toen bleek dat het echt onmogelijk zou worden om een Amerikaanse literatuur vak te volgen, heb ik besloten dat ik toch bij dit vak zou blijven. De professor van dit vak is een man met erg veel interesse en kennis in zijn vakgebied, journalistiek. Ookal draagt hij iedere les een hawai blouse en is hij erg makkelijk afgeleid, hij is een leuke professor. Het is erg grappig om hem iedere les te horen zeggen: Oke jongens, we moeten 40 slides doen vandaag, dus we blijven 'on topic' geen afleidingen meer. Om vervolgens maar tot slide 20 te komen omdat hij zelf steeds van het onderwerp afwijkt. Ik volg dit vak samen met een van mijn studiegenootjes uit Groningen, Hedser, en elke les maakt hij wel een opmerking over Nederland. Bijvoorbeeld dat hij misschien voor een klein deel ook Nederlands is of dat Nederland al vroeg geloofsvrijheid had, enz. Mijn naam uitspreken is ook een uitdaging voor hem (ook voor andere professors trouwens). Omdat mijn eerste doopnaam eigenlijk Maria is, moet ik eerst iedereen al verbeteren door mijn roepnaam te zeggen (die ze vervolgens vervormen tot Mariana of zoiets). Vervolgens is mijn achternaam natuurlijk de grootste uitdaging, omdat ze hier zowel de ui combinatie als de ij combinatie niet kennen. Hoe vaak ik het ook voorzeg, ze krijgen het niet fatsoenlijk uit hun strot. De enige die in de buurt kwam van Kuijpers was mijn Japanse huisgenootje Mai, die eigenlijk best goed Nederlands kan naspreken, nu ik er zo even over nadenk. (onthouden gaat was moeilijker, maar dat hoeft natuurlijk ook niet).
's Avonds had ik nog een rechten vak, maar dit heb ik uiteindelijk om kunnen wisselen naar een ander vak van mijn eerste keuze, namelijk: American Foreign Policy Process, een vak dat de buitenland politiek van Amerika bestudeerd. Een erg interessant vak vind ik, maar ook erg intensief. Voor dit vak moet ik aan het einde van het semester een paper inleveren van 15-18 pagina's! Enorm, vind ik, vooral als je bedenkt dat dit niet het enige vak is waarvoor ik moet schrijven. Maar ook een goede oefening, want ik zal straks ook een bachelor scriptie moeten schrijven, en dat komt qua aantal pagina's geloof ik aardig in de buurt, dus dan is het toch nog ergens goed voor.
De hoeveelheid papers en toetsen etc, hier is nogal hoog vergeleken met Nederland. Waar je in Nederland vaak maar 1 of 2 toetsen per semester hebt, heb je er hier 4. Gelukkig ga ik tot nu toe wel vlot door het leeswerk heen, dat scheelt weer vergeleken met Groningen, waar het leeswerk vaak erg lastig was. Doordat ik nu zoveel verschillende toetsen en papers moet inleveren heb ik wel iets gedaan wat ik nog nooit eerder in mijn schoolcarriere heb gedaan, namelijk een planner maken! Haha, het is echt voor het eerst. Maar het bevalt me wel, misschien ook een goed idee voor thuis straks weer ;).

Vrijdag heb ik hier natuurlijk mijn verjaardag gehad (iedereen nog bedankt voor de lieve felicitaties!) Tijdens de introductie leerde ik twee meiden kennen die het op zich hebben genomen om mijn verjaardag te plannen, want zo gaat dat hier: je plant absoluut niet je eigen verjaardag ('It is soooo selfish to expect that people will show up once you throw your own birthday party') maar je laat deze plannen door anderen. (waarop mijn reactie was dat het wel erg egoïstisch is om te verwachten dat iemand voor jou wel even een feestje zal plannen...) Cultuurverschillen ;)!
Dus op vrijdagavond werd ik opgehaald om samen met Kate, Tobi, Deb en Klara te gaan uiteten bij een mexicaans restaurant. Wat ik niet wist, was dat ze de obers hadden verteld over mijn verjaardag. Dus toen het dessert werd geserveerd kwam de hele groep obers bij onze tafel staan, inclusief enorme sombrero die op mijn hoofd werd gepland. Vervolgens zongen ze samen Feliz cumpleaños (Happy Birthday) voor me terwijl een van de obers een lepel slagroom nam en deze zo op mijn neus afsmeerde! Erg apart, maar we hebben er wel om gelachen, aangezien die meiden ook niet wisten dat dít zou gebeuren.
Na het uiteten gingen we naar het feestje, wat een karaoke party bleek te zijn. Een ouder echtpaar, waarvan de man fanatiek karaoke zanger was (hij deed zelfs mee aan nationale kampioenschappen) deed verzorging van de nummers. Je moest je bij de vrouw inschrijven om te zingen en dan kondigde haar man je aan. Na lang pushen heb ik zelf ook maar een nummertje gewaagd, maar ik bleef natuurlijk wel trouw aan mijn Brabantse roots, dus heb ik Brabant van Guus Meeuwis gezongen. Ookal verstonden ze er niets van, ze vonden het erg leuk om te horen. Daarna kwam ik helemaal in de 'flow' en heb ik nog duetjes U2, Rascal Flatts en Whitney Houston gedaan. Al met al was het een super geslaagde avond!

De volgende dag was het tijd voor de eerste thuiswedstrijd van ons american football team van dit seizoen. Voordat de wedstrijd begon kregen wij als internationale studenten uitleg over de spelregels. Erg ingewikkeld, maar uiteindelijk als je het ook echt ziet begin je het beter te begrijpen. We kregen allemaal een t-shirt met daarop I am True EMU (Eastern Michigan University), en I am was dan in een andere taal, met keuze uit Japans, Chinees, Hindi, Koreaans en Arabisch ( ik koos voor Chinees). Na wat pizza naar binnen gewerkt te hebben, gingen we het stadion binnen voor de wedstrijd. Dit ging gepaard met de Marchig Band die ons Fight lied speelde (zie vorig verslag) en de cheerleaders uiteraard, hoewel ze concurrentie kregen van een andere dansgroep van EMU. Met een groot spektakel kwamen de spelers het stadion binnen en daarna kon de wedstrijd echt beginnen. Ik moet zeggen, het is niet mijn favoriete sport. Het spel ligt om de haverklap stil en daardoor duurt het eindeloos. Als ze scoorden was het wel leuk, dan werd er een kanon afgevuurd en ging iedereen uit zijn dak. De supporters kijken was in de tussentijd (als de wedstrijd saai was) wel erg leuk: ze zwaaiden met schoenen en sleutelbossen als aanmoediging (geloof ik, het zou ook kunnen zijn omdat we zo slecht waren...). Na de eerste helft ben ik samen met Kate terug naar de campus gegaan, en het bleek achteraf een goed moment te zijn geweest om te gaan, aangezien ze op dat moment nog voor stonden met 14-10 en uiteindelijk verloren met 14-31!!!

Eenmaal terug op de campus werd ik verrast door een bezoekje van mijn tante en drie nichtjes uit Canada voor mijn verjaardag. Samen met hen heb ik nog een super gezellige avond gehad. We gingen uiteten bij Olive Garden, een Italiaanse restaurantketen in de US. Het was ontzetten lekker, maar zo Amerikaans!! Alles wordt bijgevuld, je salade of soep (waaruit je kon kiezen), je breadsticks, je pasta en je drinken, wat ze al neerzetten terwijl ik nog niet eens de helft van mijn vorige glas ophad!! Ongelooflijk, maar zuinig zijn ze hier in ieder geval absoluut niet.
Zondag had ik nog een barbecue bij UCF (University Christian Fellowship) waar ik veel nieuwe mensen heb leren kennen.

Verder heb ik op het moment niet meer zoveel te vertellen, dus ik zal een eind breien aan dit verhaal. Hopelijk gaat het met jullie allemaal ook goed! Tot spreeks of schrijfs weer!

xxx Marianne